Nederlands kampioen.

Op 20 mei heb ik meegedaan aan de ONK para atletiek in Terneuzen. We moesten al vroeg weg want het was ver rijden. Om kwart voor 11 moest ik er zijn en toen begon ik eerst met ondertekenen van de papieren. Daarna was het anderhalf uur wachten. In die anderhalf uur heb ik koffie gedronken, ingelopen en een broodje gegeten. Toen moest ik me melden. Eenmaal in de callroom gierden de zenuwen door mijn keel en dat was niet voor niks. Het zou een loeizware 800 meter worden. Ik begon goed en wist dat ook vol te houden. Ik had het de laatste 150 meter heel erg zwaar en ik dacht: ik kom nooit meer over die finish. Maar ik ben gewoon het tempo blijven lopen en de laatste 50 meter  voelde ik in gedachte dat heerlijke gras al. Ik won voor dit nummer de zilveren medaille en ik werd ook tweede op tijd. Iets wat ik niet had verwacht.  Maar goed , na de race lag ik dus helemaal dood in het gras.Ik had me echt helemaal gegeven!

pimmetje beetje moe

 Toen ik bijgekomen was en dat duurde echt wel even (ik dacht even dat voor mij de nk voorbij waren) ging ik naar de callroom en at veel tumtummetjes. Ik ben dood  vertelde ik de mevrouw. Nou er komt nog veel geluid uit voor iemand die dood is lachte de  mevrouw maar eet maar verder, jij kunt nu wel suiker gebruiken.Toen naar de kogel en daar kwam ik weer tot leven. We hadden geen drie maar 6 pogingen  dus ik moest weer flink aan het werk.Maar ik was geen laatste!
Toen eventjes pauze waar ik koffie dronk en me voor twee dingen aanmeldde. De 1500 meter en discus.Discus ging goed, ik gooide een pr  en toen begon voor mij de 1500 meter. Ben je klaar voor de 1500 meter vroeg de starter. Nooit zei ik en tegen Lieke zei ik dat ze maar moest genieten.Ik dacht dat ik niet hard genoeg gelopen had voor de overwinning want ik had nog steeds last van mijn luchtwegen en voelde de 800 meter nog. Voor een goede worp voor discus was ik nu even te moe.
Toen kwam de prijsuitreiking en zoals ik als schreef werd ik tweede.

Toen was het tijd voor de 100 meter met spikes.Ik verwachtte er niks meer van want een twee middenlange afstanden voel je echt wel maar ik wilde  een nummer met spikes lopen dus....Ik liep iets sneller  dan de vorige keer dus dat viel wel mee. Toen moesten we wachten op een bankje samen met twee heel aardige Belgische meisjes. Zij vertelden heel openlijk hoe het was om met een prothese te lopen en ze lieten het ook zien. Echt heel gezellig was het. Gelukkig hoefde ik geen plasje te doen (voor dopingcontrole)en mocht  ik naar de callroom. Daar toverde ik een twix en een pakje sinaasappelsap tevoorschijn. 

Pim? vroeg Lieke. Ben jij nou  niet moe? Pimmetje een beetje moe ,ja dacht ik maar dat zei ik niet natuurlijk. Valt nu wel mee zei ik maar morgen kom ik mijn bed even niet uit....als jij dat goedvindt. Nee, dat vinden wij niet goed lachten de rest van de sporters, vandaag een grote meid , dan morgen ook, maarre  jij eet altijd!!Tja ...zei ik valt wel mee....hoewel.....ja  ik eet alweer! 

Toen werden we gehaald voor speerwerpen en dat ging verschrikkelijk. Het lukte gewoon niet! Geen 7 meter net als in Dongen maar ja.....niks aan te doen.

Toen was de wedstrijd voorbij en dronk ik koffie met Rene. Na de koffie werden we opgeroepen voor de laatste prijsuitreiking. Pim , jij mag op de tweede gaan staan zei de man die de medailles uitreikte. Ik wist het wel......of ....., ga jij maar een treetje hoger....Ben ik KAMPIOEN?????? Ik ben gewoon Nederlands kampioen op de 1500 meter, hoe heb ik dat in hemelsnaam gedaan dacht ik.. Natuurlijk trok ik Lieke ook naast mij op het podium want zij liep echt een fantastische 1500 meter!