evanescence

We wilden  erg graag naar het concert van evanescence in 013 maar het was binnen no time uitverkocht. Maar een vriendin van ons ging wel en wij hebben het op de stream gekeken zodat we het toch nog konden volgen. Hieronder de recensie van Jessica de Rooy.

Ongenaakbaar Evanescence maakt aparte keuzes in 013

Lange rijen voor de 013: niet alleen omdat de gothic rockers van Evanescence voor een uitverkochte Main Stage spelen, maar vooral omdat er op aanvraag van het management een zeer strenge toegangscontrole is. Na de aanslag bij in Manchester lijkt de schrik er bij de Amerikanen flink in te zitten. Desalniettemin: de band rond zangeres Amy Lee is al vijf jaar niet in Nederland geweest, maar heeft duidelijk niet aan populariteit ingeboet. De afgeladen Tilburgse popzaal is klaar voor een dikke show.

Drama

Dat blijkt al zodra de lichten uitgaan en de eerste noten van ‘Everybody’s Fool’ klinken. Onder luid gegil komen Lee en haar mannen het podium op. Lee blijkt direct al fantastisch bij stem te zijn: ze haalt de lange hoge (en lage) noten moeiteloos. In tegenstelling tot veel artiesten komt dit gezelschap opgewarmd het podium op. Evanescence is niet bang voor een beetje bombast en een beetje drama: allen zijn vrij theatraal gekleed, waarbij vooral Lee’s lange zwarte jurk met rode schouderstukken opvalt. De kleine zangeres met de grootse stem gaat helemaal op in haar nummers.

Het begin van de set is met onder andere het eerder genoemde ‘Everybody’s Fool’, ‘What You Want’, ‘Going Under’ en ‘Lithium’ ijzersterk. Voor ‘Lithium’ wordt zelfs de vleugelpiano van stal gehaald en demonstreert Lee daar nog maar eens mee hoe muzikaal ze is. Maar hoe ziet de rest van de show er dan uit? Een groot deel van het bekende repertoire komt al heel vroeg voorbij, en laten we eerlijk zijn: veel fans zullen waarschijnlijk vooral zijn gekomen voor het materiaal van Fallen (2003) en The Open Door (2006).

De Amy Lee show

Evanescence kiest voor een setlist die te lijden heeft onder een ultrasaai middenstuk. Hier komen vooral tracks van het minder succesvolle Evanescence (2011) en wat deep cuts voorbij, die weinig afwisselend klinken en de vaart er totaal uit halen – hoewel de band alsnog gehaast overkomt. De Amerikanen zijn daarnaast communicatief niet sterk. Er wordt weinig met het publiek gedaan, dat dan ook de hele avond aan de tamme kant blijft. Er wordt veel gefilmd en gezongen, maar beweging zit er niet in.

Bovendien wordt al snel duidelijk dat Evanescence tegenwoordig eigenlijk de Amy Lee show is: het enige oorspronkelijke lid van de band staat centraal, terwijl haar vier bandgenoten het grootste deel van de show in duisternis gehuld worden. Zonde, want er wordt superstrak gespeeld, met name door drummer Will Hunt. Toch is hij niet betrokken bij het absolute hoogtepunt van de avond: Evanescence speelt het weergaloze ‘My Immortal’ akoestisch en dat levert een kippenvelmomentje op. Begeleid door twee gitaren brengt Lee de hele zaal in vervoering. Het is bijzonder om 3000 stemmen de emotionele teksten van dit nummer mee te horen zingen.

Wakker worden

Aan het einde van de reguliere set komen nog ‘Call Me When You’re Sober’ en natuurlijk ‘Bring Me to Life’ voorbij. Laatstgenoemde uiteraard zonder de mannelijke vocalen omdat Lee die nooit gewild heeft, maar dat doet het nummer toch net wat minder hard binnenkomen. Het is ironisch dat een nogal routineuze set wordt afgesloten met herhaaldelijk “wake me up inside”.

Hier had het optreden gerust mee mogen eindigen, maar Evanescence komt nog terug voor een korte toegift. ‘Your Star’ en ‘Disappear’ blijken geen geschikte afsluiters, maar desondanks krijgt de band een uitgebreid applaus als zij een laatste buiging doen en de lichten weer aangaan.

Evanescence beschikt over het talent en de ervaring om een wereldshow neer te zetten. De band maakt vanavond enkele keuzes die niet goed uitpakken, maar als muzikanten zijn Lee en consorten nog altijd ongenaakbaar. En hun Nederlandse fans? Die hebben ze uiteindelijk toch goed wakker gemaakt.